| SU MAHSERi Su ince, çiçek narin, gün hoyrat düsmüs yollara, yüreginde kelepçe surada ne kaldi bahara varmaya çürüyor iste o issiz karanlik gece ve geçiyor bedeninden bir su yalimi bedeli ödenmemis alinterindeki mucize. Refik Durbas. |
AH ÞU GÖNLÜM!
Bir çiçek gibi açtý gönlüm
Açtý açtý derken soldu birden
Soldu gönlüm soldu neden?
Sarardý bitti gönlüm
Fakat bir gün aniden:
Dirilmez derken diriliverdi
Açýlmaz artýk kapýsý derken açýlýverdi
Rüzgarýndan üþüdü gönlüm
Kuþ gibi kanatlanýp uçuverdi...
Sarýldý hayata dört elle
Meydan okuyor artýk ecele
Gençlik gidiyor elden O etmiyor acele...
Güldü güldü kaderim
Yeþerdi yeniden gönlüm
Yedi karanfil gibi Bitiverdi içimde
derinden gelen bir sesle.
Yýldýzlar gibi eriþilmez Okyanuslar gibi engin artýk
Eskisinden daha da zengin Sarsýlmaz gönlüm artýk.
Huzur yüklü gemilere liman Neþeli mutlu umutlu ,
Üzülmez artýk hiçbir zaman...
Acýlarý unuttu gönlüm
Yeþillendi çiçek açtý
Hayata kucak açtý gönlüm....
Ersin Okur 1998 Haziran Zonguldak
KAN KUSTUM
Kan kustum,
Ýnsanlarýn iki yüzlülüðünden býktým
Kan kustum yine
Onlarýn gerçek yüzünü görünce...
Ana, baba, kardeþ, dost, sevgili
Önemli deðil bunlar,
Ýnsanýn kendisi bile önemli deðil
Hayat, yaþam, önemli deðil
Bir iç çekiþme bu ,
bu bir savaþ Ayakta kalanýn bile galip sayýlmadýðý bir savaþ
Bir tükeniþ, sessizce yok oluþ,
Ezelden ebede giden çizgide bir kayboluþ.
Yitirmiþ her þey anlamýný,
Toplumsal deðer yargýlarýný.
Ýyi kötü ayýrt edilmez olmuþ
Dost düþman bir olmuþ
Herkes düþman, bir ben var içimde
Ben olduðuma bin piþman
Bana herkesten daha düþman...
Yýllarca sürüklemiþ hayat beni,
Gitmek istemesem de bir adým ileriye
Sürüklemiþ bu ince yol beni
Býktýrmýþ beni benden,
Günden güne eriten Canýmdan bezdiren bu çizgi...
Yýllarca yaþamýþým bir ölü gibi
Bazen ölüler bile benden þanslý gibi
Yok bulamadým nedir sebebi?
Yýllarca süren bir iç hesaplaþma
Bir kanlý savaþ, bir öfke seli Ýçimden diyor bir ses
Dinmez bu, ve de dinmemeli Sonsuza kadar sürüp gitmeli...
Aramak bir anlam aramak
Nefes almak mý yaþamak?
Nasýl bir yere varmak?
Diþ diþ týrnak týrnak
Neyi ne için kazanmak?
Sorular bir girdap beynimde
Bir asi var özbenliðim de
Elinde hançeri Saplar dururur yýllardýr içime...
Yolun baþýnda bile deðilken
Bilmem bu tükenmiþlik neden
Nedir beni böyle bitiren
Yaþama sevincimi eriten
Yýllardýr bana eziyet çektiren
Defol git her neysen içimden
Çýk git benliðimden rahat býrak artýk beni
Soldurdun gençliðimi güllerimi
Kan kusturdun her günümü
Acý bir çýðlýk Bir haykýrýþ,
içimden Çýksa bu haykýrýþ sesi dýþarýya
Saðýr olurdu herkes duyunca...
Sana sesleniyorum ey dünya!
Adaletin varsa eðer senin
Ben candan yoruldum artýk....
Ersin Okur 1998 Zonguldak
- BÜYÜK DOÐUM -
Mutluluðum haykýrarak doðmuþ
O an farkediyorum
Çiçeðim büyüyor
Mutluluðumla beraber
Ýkiside elele karabasanlarýmý
Kabuslarýmý yok ediyor
Ve mutlu ben,
Çiçeðimi kopartýp
ona götürüyorum
...
Sonrasý; masmavi
Sonra baþka bir sokak
Baþka bir köþebaþý
Ve baþka bir sahte sevgi
Yalnýz olmayý anlayamazsýn
Herþey dostun olur o andan sonra
Sevgin içinde büyür büyür
Kimseye vermezsin
Yüreðin yavaþ yavaþ ölür
Ve artýk sende yaþayamazsýn
Belki de bir þiir yazarsýn
Her kelimesi sevgi birikimi
Anlatamazsýn kendinden baþkasýna
Sadece sen varsýndýr odanda
Gün ýþýðýný beklersin karanlýk boyu
Ve bir türlü ýþýmaz o gecelerde
Ýçinde bir þeyler büyür, büyür ve sürer
sonra sessizce kayalaþýr yüreðin
Ruhun acýmasýzlaþýr, canavarlaþýr
Artýk istesende sevemezsin
Basit bir aþkýn bile yoktur senin
Sadece çaresez sen kalmýþsýndýr odanda
Bir hiç gibi yalnýz, çaresiz sen
Ýnsanlar iðrenç gelmeye baþlar o anda
Karanlýklar dört bir yanýný sarar
Ve sevgin yüreðinden taþýp seni boðunca
Bambaþka bir sen çýkar ortaya
O andan sonra ölümü beklersin
Yine tek baþýna...
(Vildian)
-DESEM KÝ-
Desem ki vakitlerden bir akþamdýr.
Rüzgarlarýn en ferahlatýcýsý senden esiyor
Sende seyrediyorum denizlerin en mavisini
ormanlarýn en kuytusunu sende görmekteyim
Senden kopradým çiçeklerin en solmazýný
Topraklarýn en bereketlisini sende sürdüm
Sende tattým yemiþlerin cümlesini
Desem ki sen benim için
Hava kadar lazým
Ekmek kadar mübarek
Su gibi aziz bir þeysin
Nimetsin, nimettensin
Desemki...
Ýnan bana sevgilim inan
Evimde þenliksin bahçemde bahar
Ve soframda en eski þarap
Býrak ben söyleyeyim güzelliðini
Rüzgarlarla, nehirlerle, kuþlarla beraber
Günlerden sonra bir gün
Þayet sesimi farkedemezsen
Rüzgarlarýn, nehirlerin, kuþlarýn sesinden
Bil ki ölmüþüm...
Fakat yine üzülme, müsterih ol
Kabirde böceklere ezberletirim güzelliðini
Ve neden sonra
Tekrar duyduðun gün sesimi gök kubbede
Hatýrla ki mahþer günüdür
Ortalýða düþmüþ seni arýyorum.
(Cahit Sýtký Tarancý)